70’li Yaşlardan Bakış

Değerli dostlar; yaşımız 72 ve bugün bana genç birisi gelip -bu yaşa kadar yaşadın yaşamak nedir?- diye sorsaydı ona nasıl bir yanıt verebilirim diye düşündüğümde belki şöyle yanıtladı:

Zaman bir yoldur, yaşam ise bu yolda yapılan yolculuktur ancak, hep ileri gidebildiğin geriye dönemediğin bir yolculuktur. Acılar, üzüntüler, sevinçler ve mutluluklar ise bu yolda karşılaşıp görüp durduğun kısacık duraklardır, onlar yalnızca bir duraktır esas olan yolculuğun kendisidir.

Yaşamı anlamlı yapan ise bilinç dediğimiz ne olduğunu henüz anlayamadığımız şeydir. Yolculukta verdiğimiz kararlar, rastlantılar, bize yoldaşlık eden ailemiz, dostlarımız ve arkadaşlarımız yoldaki durakları belirler.

Canlılık dediğimiz kimyasal bir işlem, kimyasal bir olgudur ve tüm canlılar, cansız dediklerimizin hepsi bu doğanın bir parçasıdır ve de hiç birini diğerinden önemli sayamayız. Bilinçli olmamız bize ayrıca bir sorumluluk yüklüyor; doğadaki düzeni, dengeleri bozmamak sorumluluğunu.

Evrenimizde (evrenimiz diyorum çünkü başka evrenler de olabilir, bilmiyoruz) her şey her an değişim dönüşüm durumda olduğu için zaman denilen yolda yaptığımız hayat yolculuğunda biz de sürekli değişiriz ve 10 yaşında olan ben, 20 yaşındaki ben, 30, 40, 50 yaşlarında olan benler hiçbir zaman aynı ben değildir, farklı benler vardır, süreçte farklı benlere sahip oluruz. Hücrelerimizin bile tamamı 10 yılda yenilenir.

Bir gün öleceğini bile bile yaşayan canlının insanlar olduğunu sanıyorum. Yaşamaya güdülenmiş olsak da ölmeye programlıyız. Yaşam denilen bu süreç aynı zamanda öğrenme sürecidir, merak edip sorgulamak ve öğrenmek bilinçli olmanın gereği olup yaşama anlam katar. Süreklilik popülasyonda topluluktadır; o topluluğu oluşturan unsurlarda değildir. Topluluğun da sürekliliği kısıtlıdır sonludur.

Kısaca değişim dönüşüm esastır ve yaşam öğrenme birlikteliği vardır ve de sevgi dediğimiz şey hayatı anlamlandıran en güçlü bağdır.

Ben yaşamdan bunu anladım derdim. Sevgilerimle Asım Beşikci